THE POTENTIAL DEVELOPMENT OF FARMERS ON RICE GROW FOR COMMERCIAL IN XIENG KHOUANG PROVINCE, LAO PDR

Abstract

The objectives of this study were to: 1) investigate production potential and marketing trends of Kai Noi rice; 2) develop Kai Noi rice production and marketing; and 3) purpose guidelines for developing potential in Kai Noi rice production in Xieng Khouang province, Laos PDR. Based on agricultural extension concepts. Data collection was done by using interview schedule and focus group discussion conducted with a sample group of 400 Kai Noi rice farmers. Obtained data were analyzed by using descriptive statistics and content analysis.

Results of the study revealed that the informants had 3.56 workforce per household on average. They had 8.46 years of experience in farming with 0.86 hectares of land holding. Most of the informants used clay and irrigation water for cultivation. The main tool they used for rice cultivation was the tractor. The informants used their own capital for rice cultivation for 5,001-10,000 baht per each rice cultivation. They preferred to use yellow Kai Noi rice varieties and mostly saved the seeds for their own use. The informants preferred rice planting and the soil was prepared by ploughing twice. There were fertilizer application and weed/pest control. Harvest was mostly done by human workforce and paddy was stored in the granary. The rice yield was mostly sold in their community. However, there was no group forming for Kai Noi rice production. Potential in Kai Noi rice production in Xieng Khouang province was low because rice growing areas were limited (0.86 hectare/household). The informants had been using traditional Kai Noi rice seeds for more than 4 years. The area used for Kai Noi rice cultivation was suitable but the price was high. Most of them received seed support from government agencies. However, they lacked of knowledge about benefits of Kai Noi rice and there was no promotional policies from the government. The main problem of Kai Noi rice production was plant diseases. However, the informants did not form a group for selling Kai Noi rice, just relied on the middleman. The informants lacked of marketing information from a variety of sources.

Findings showed that the informants needed for the promotion most in terms of soil preparation, seeds, cultivation, water management, harvest, and paddy storage. For marketing, it mainly focused on product development and followed by pricing, distribution place, and market promotion. The following were guidelines for potential development: 1) knowledge and input support (e.g. training on production, pest prevention and adding value to Kai Noi rice; 2) support from government agencies (e.g. breeding research, group forming encouragement, expansion of irrigation system and using technology to reduce production costs); and good management of yields and marketing (e.g. expansion of domestic and abroad markets, product development and price guarantee.

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาศักยภาพการผลิต และแนวโน้มการตลาดของข้าวไก่น้อย 2) เพื่อพัฒนาการผลิตและการตลาดของของข้าวไก่น้อย และ 3) เพื่อเสนอแนวทางในการพัฒนาศักยภาพการผลิตข้าวไก่น้อยใน แขวงเชียงขวาง สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว โดยใช้แนวคิดด้านการส่งเสริมการเกษตร ศึกษาจากกลุ่มตัวอย่างจำนวน 400 ราย เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบสัมภาษณ์และการสนทนากลุ่ม นำมาวิเคราะห์โดยใช้สถิติเชิงพรรณนา และวิเคราะห์เนื้อหา

ผลการศึกษาพบว่าเกษตรกรในแขวงเชียงขวางมีแรงงานเฉลี่ย 3.56 คนต่อครัวเรือน และมีประสบการณ์ทำการเกษตรเฉลี่ย 8.46 ปี พื้นที่ถือครองเฉลี่ยอยู่ที่ 0.86 เฮกตาร์ ส่วนใหญ่ใช้ดินเหนียวและน้ำชลประทานในการเพาะปลูก เครื่องมือหลักที่ใช้คือรถแทรกเตอร์ แหล่งทุนหลักมาจากเงินทุนส่วนตัวประมาณ 5,001–10,000 บาทต่อรอบเวียน เกษตรกรนิยมใช้เมล็ดพันธุ์ข้าวไก่น้อยเหลือง โดยส่วนมากเก็บเมล็ดพันธุ์ไว้ใช้เอง วิธีการปลูกที่นิยมคือการดำนา มีการเตรียมดินด้วยการไถสองครั้ง และใช้ปุ๋ย รวมถึงมีการกำจัดวัชพืชและแมลงศัตรูพืช การเก็บเกี่ยวส่วนใหญ่ใช้แรงงานคน และมักเก็บข้าวเปลือกไว้ในยุ้งข้าว การจำหน่ายผลผลิตส่วนใหญ่อยู่ในชุมชน โดยไม่มีการรวมกลุ่มการผลิต

ศักยภาพการผลิตข้าวไก่น้อยยังอยู่ในระดับต่ำ เนื่องจากพื้นที่ปลูกจำกัด (0.86 เฮกตาร์/ครัวเรือน) เกษตรกรเลือกปลูกเพราะพื้นที่เหมาะสม และราคาสูง โดยใช้เมล็ดพันธุ์เดิมมากกว่า 4 ปี ส่วนใหญ่ได้รับการสนับสนุนเมล็ดพันธุ์จากหน่วยงานภาครัฐ แต่ขาดความรู้เกี่ยวกับประโยชน์ของข้าวไก่น้อย และไม่ได้รับนโยบายส่งเสริมจากภาครัฐ ปัญหาหลักคือโรคพืช อย่างไรก็ดีแม้ว่าเกษตรกรส่วนใหญ่รวมกลุ่มกันขายผลผลิต แต่ยังพึ่งพาพ่อค้าคนกลางที่มารับซื้อถึงบ้านและขายให้พ่อค้าเดิมที่เคยซื้อในปีก่อน โดยเลือกผู้ให้ราคาสูงสุด แต่เกษตรกรยังขาดข้อมูลตลาดจากแหล่งที่หลากหลาย

สำหรับความต้องการพัฒนาเพื่อส่งเสริมการผลิตข้าวไก่น้อยเชิงพาณิชย์ ขั้นตอนที่เกษตรกรต้องการการส่งเสริมมากที่สุด ได้แก่ การเตรียมดิน เมล็ดพันธุ์ การปลูก การจัดการน้ำ การเก็บเกี่ยว และการเก็บรักษาข้าวเปลือก ส่วนด้านการตลาด เน้นพัฒนาผลิตภัณฑ์เป็นหลัก รองลงมาคือการกำหนดราคา สถานที่จำหน่าย และการส่งเสริมการตลาด

ทั้งนี้ในแนวทางในการพัฒนาศักยภาพควรสนับสนุนองค์ความรู้และปัจจัยการผลิต เช่น ฝึกอบรมด้านการผลิต ป้องกันศัตรูพืช และเพิ่มมูลค่าข้าว ควรสนับสนุนจากหน่วยงานรัฐ เช่น วิจัยปรับปรุงพันธุ์ ส่งเสริมการรวมกลุ่ม ขยายระบบชลประทาน และใช้เทคโนโลยีลดต้นทุน และบริหารจัดการผลผลิตและตลาด เช่น ขยายตลาดทั้งในและต่างประเทศ พัฒนาผลิตภัณฑ์ และประกันราคา