THE CAUSAL INFLUENCE OF THE COOPERATION BETWEEN THE PUBLIC, PRIVATE AND CIVIL SOCIETY SECTORS EFFECTING TO THE EFFCTIVENESS OF DISASTER ADMINISTRATION AND MANAGEMENT FROM THE CORONA VIRUS 2019 (COVID-19) PANDEMIC, PA SANG DISTRICT, LAMPHUN PROVINCE

Abstract

This survey study aimed to analyze the casual influence of the cooperation of the public sector, private sector and civil society sector on the effectiveness of disaster management and administration from the outbreak of COVID-19 in Pa Sang district, Lamphun province. The sample group consisted of government personnel, local leaders, village public health volunteers and local people – 186 persons altogether. A set of questionnaires was used for data collection and analyzed by using descriptive statistics/multiple regression.

Findings showed that key factors of the cooperation having influence on the effectiveness of disaster management were: 1) strictness of the Village public health volunteers (β = 0.65, p < 0.05); 2) strictness of village headmen (β = 0.64, p < 0.05); 3) communication, campaign and public relations (β = 0.35, p < 0.05); 4) support of the public sector (β = 0.29, p < 0.05); 5) coordination of the private sector (β = 0.15, p = 0.06); and 6) strictness of public health personnel (β = -0.37, p < 0.05). It was found that strictness of the village public health volunteers had the influence most. This implied roles of the civil sector having closeness to the people that could stimulate behavior of people in the community effectively. This was different from strictness of the public health personnel having negative coefficient. It might reflect problems in communication or unresponsive control toward needs of the community. Strictness of the public health personnel had a negative effect on the effectiveness. This might reflect internal organizational factors or limitations of the very strict policy.

Therefore, the effective model of disaster management was coordination building and participation of the public sector, the private sector and the civil society. To prepare a plan for coordination building and participation of the said parties, it must put the importance on the following: 1) strictness of the village public health volunteers; 2) strictness of the village headmen; 3) communication, campaign and public relations; 4) support of the public sector; 5) coordination of the private sector; and 6) flexibility of the public health personnel.

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์อิทธิพลเชิงสาเหตุของความร่วมมือระหว่างภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคประชาสังคมที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของการบริหารและจัดการภัยพิบัติจากการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) ในอำเภอป่าซาง จังหวัดลำพูน โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงปริมาณ สำรวจสอบถามข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยเจ้าหน้าที่รัฐ ผู้นำท้องถิ่น อาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน (อสม.) และประชาชนในพื้นที่ รวมทั้งสิ้น 186 คน ซึ่งการวิจัยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการวิจัย จากนั้นได้นำข้อมูลมาวิเคราะห์ด้วยสถิติเชิงพรรณนาและสถิติอนุมานเชิงสาเหตุและผล คือ การวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยสำคัญของการสร้างความร่วมมือระหว่างภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคประชาสังคมที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลของการบริหารจัดการภัยพิบัติ ได้แก่ ได้แก่ 1) การเข้มงวดของอสม. (β = 0.65, p < 0.05), 2) การเข้มงวดของกำนัน/ผู้ใหญ่บ้าน (β = 0.64, p < 0.05), 3) การสื่อสาร รณรงค์ และประชาสัมพันธ์ (β = 0.35, p < 0.05), 4) การสนับสนุนจากภาครัฐ (β = 0.29, p < 0.05), 5) ความร่วมมือจากภาคเอกชน (β = 0.15, p = 0.06) และ 6) การเข้มงวดของเจ้าหน้าที่สาธารณสุข (β = -0.37, p < 0.05) โดยพบว่า ปัจจัยการเข้มงวดของอาสาสมัครสาธารณสุข (อสม.) มีอิทธิพลสูงสุด แสดงถึงบทบาทของภาคประชาชนที่มีความใกล้ชิดกับประชาชน สามารถกระตุ้นพฤติกรรมของคนในชุมชนได้อย่างมีประสิทธิภาพ ซึ่งมีความแตกต่างกับการเข้มงวดของเจ้าหน้าที่สาธารณสุข มีค่าสัมประสิทธิ์เป็นลบ อาจสะท้อนถึงปัญหาในการสื่อสารหรือการควบคุมที่ไม่ตอบสนองต่อความต้องการในระดับชุมชนการเข้มงวดของเจ้าหน้าที่สาธารณสุขมีผลเชิงลบต่อประสิทธิผล ซึ่งอาจสะท้อนถึงปัจจัยภายในองค์กรหรือข้อจำกัดของนโยบายที่เข้มงวดเกินไป

ดังนั้น รูปแบบของการจัดการภัยพิบัติที่มีประสิทธิผล คือ การสร้างความร่วมมือและการมีส่วนร่วมภาคีสาธารณะ ภาครัฐ ภาคเอกชน และประชาสังคม ทั้งนี้ เพื่อวางแผนการบูรณาการการทำงานแก้ไขปัญหาร่วมกัน โดยให้ความสำคัญกับประเด็น สำคัญ ได้แก่ 1) การเข้มงวดของอสม. 2) การเข้มงวดของกำนัน/ผู้ใหญ่บ้าน 3) การสื่อสาร รณรงค์ และประชาสัมพันธ์ 4) การสนับสนุนจากภาครัฐ 5) ความร่วมมือจากภาคเอกชน และ 6) การเข้มงวดของเจ้าหน้าที่สาธารณสุขแบบยึดหยุ่น