FACTORS FOR INCREASING THE EFFICIENCY OF ENVIRONMENTALLY FRIENDLY ECOTOURISM MANAGEMENT IN CHIANG MAI PROVINCE

Abstract

This research investigates the efficacy of environmentally friendly ecotourism in Chiang Mai Province, Thailand. The study pursues three primary objectives: 1) to analyze the current context and general conditions of environmentally friendly ecotourism in Chiang Mai; 2) to identify the influential factors contributing to the effectiveness of environmentally friendly ecotourism; and 3) to propose a model for enhancing the management of environmentally friendly ecotourism in the province. A mixed-methods research design was employed. The quantitative phase involved a survey administered to 300 local residents across Mueang, San Sai, Mae Rim, Saraphi, and Hang Dong Districts. Data were analyzed using descriptive statistics and structural equation modeling (SEM). The qualitative phase utilized in-depth interviews with key informants, including government officials, academics, and tourism entrepreneurs, as well as focus group discussions with tourism stakeholders. The findings indicate that: 1) ecotourism in Chiang Mai is gaining popularity, driven by the inherent potential of its attractions and increasing environmental awareness; 2) key factors influencing ecotourism effectiveness include community participation, area management, overall administration, and tourism activities; and 3) an enhanced ecotourism model should integrate economic, social, and environmental considerations. This model emphasizes effective area management, human resource development, the creation of educational activities, and efficient marketing to foster sustainable tourism practices.

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประสิทธิผลของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมในจังหวัดเชียงใหม่ ประเทศไทย โดยมีวัตถุประสงค์หลักสามประการ ได้แก่ 1) เพื่อวิเคราะห์บริบทและสภาพทั่วไปของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมในจังหวัดเชียงใหม่ 2) เพื่อระบุปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิภาพของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม และ 3) เพื่อนำเสนอรูปแบบการเพิ่มประสิทธิภาพการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมในจังหวัดดังกล่าว การวิจัยนี้ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสาน ในส่วนของการวิจัยเชิงปริมาณ ใช้แบบสอบถามกับกลุ่มตัวอย่างประชาชนในท้องถิ่นจำนวน 300 คน ครอบคลุมพื้นที่อำเภอเมือง สันทราย แม่ริม สารภี และหางดง โดยวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนาและแบบจำลองสมการโครงสร้าง (SEM) สำหรับการวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ เช่น เจ้าหน้าที่ภาครัฐ นักวิชาการ และผู้ประกอบการธุรกิจท่องเที่ยว รวมถึงการสนทนากลุ่มกับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียด้านการท่องเที่ยว ผลการวิจัยพบว่า 1) การท่องเที่ยวเชิงนิเวศในจังหวัดเชียงใหม่ได้รับความนิยมเพิ่มขึ้น ซึ่งเป็นผลมาจากศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวและความตระหนักด้านสิ่งแวดล้อมที่เพิ่มขึ้น 2) ปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ได้แก่ การมีส่วนร่วมของชุมชน การจัดการพื้นที่ การบริหารจัดการโดยรวม และกิจกรรมการท่องเที่ยว และ 3) รูปแบบการเพิ่มประสิทธิภาพการท่องเที่ยวเชิงนิเวศควรบูรณาการแนวคิดทางเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม โดยเน้นการจัดการพื้นที่ที่มีประสิทธิภาพ การพัฒนาบุคลากร การสร้างกิจกรรมที่ส่งเสริมการเรียนรู้ และการตลาดที่มีประสิทธิภาพ เพื่อส่งเสริมแนวปฏิบัติการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน