COST MANAGEMENT OF TILAPIA CAGE CULTURE INTHE MEKONG RIVER, LUANG PRABANG PROVINCE,LAO PEOPLE'S DEMOCRATIC REPUBLIC

Abstract

This objectives of the study were to: 1) analyze the main cost components related to tilapia cage farming in the Mekong River, 2) examine the strategies and cost management practices of farmers engaged in tilapia cage farming in the Mekong River, and 3) propose guidelines for reducing costs and improving production efficiency sustainably for tilapia cage farming in Luang Prabang Province, Lao People's Democratic Republic. The study employed qualitative research methods, with the participants being seven farmers engaged in tilapia cage farming from three districts in Luang Prabang Province. Data was collected through in-depth interviews and analyzed using content analysis.

The findings revealed that the majority of the operators were middle-aged men (36-54 years old), with education levels ranging from high school to bachelor’s degrees. Most participants had an average of 6.43 years of experience in tilapia farming and financed their operations through personal funds. The average number of cages was 41, with an average investment of 12,231,967 Bath. In terms of revenue and profit, it was found that entrepreneurs earned an average annual income of approximately 14,491,163 Bath, with an average annual profit of around 1,971,200 Bath. The main cost components included fish feed, labor costs, transportation, land rental, and electricity. Among these, fish feed accounted for the largest proportion of total costs, while secondary costs such as labor wages and electricity were also significant. External factors, such as weather changes and economic challenges, impacted the cost management of tilapia farming.

This study examines cost management strategies of Nile tilapia cage farmers in the Mekong River, Luang Prabang. Farmers utilize family labor, plan diverse sales strategies, and monitor costs systematically. However, they face limitations such as reliance on imported feed and lack of modern technology. The study suggests support in technology, training, and market expansion to enhance long-term competitiveness.

The study also found that to reduce costs and improve production efficiency in the long term, farmers emphasized the importance of breeding fish themselves, allocating suitable farming locations, utilizing community resources, and applying technology to monitor water quality. It is recommended that the government and relevant agencies support training and promote the adoption of new technologies for cost management, as well as infrastructure development to facilitate sales and reduce transportation costs. The results highlight the significance of effective cost management and the adoption of efficient strategies to ensure the long-term sustainability of tilapia cage farming in the Mekong River.

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) วิเคราะห์องค์ประกอบต้นทุนหลักที่เกี่ยวข้องกับการเพาะ เลี้ยงปลานิลกระชังในแม่น้ำโขง 2) ศึกษากลยุทธ์และวิธีการจัดการต้นทุนที่เกษตรกรที่เลี้ยงปลานิลกระชังในแม่น้ำโขง 3) เพื่อเสนอแนวทางในการลดต้นทุนและเพิ่มประสิทธิภาพการผลิตต่อการเลี้ยงปลานิลกระชังแม่น้ำโขง แขวงหลวงพระบาง สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) ผู้ให้ข้อมูลในการวิจัยคือเกษตรกรที่ประกอบอาชีพการเพาะเลี้ยงปลานิลกระชังในแม่น้ำโขง จำนวน 7 ราย จากพื้นที่ 3 อำเภอในจังหวัดหลวงพระบาง โดยใช้เครื่องมือในการเก็บข้อมูลคือ การสัมภาษณ์เชิงลึก (In-depth Interview) และวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้วิธีการวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis)

ผลการวิจัยพบว่า ผู้ประกอบการส่วนใหญ่เป็นชายวัยกลางคน (36-54 ปี) มีระดับการศึกษาสูงถึงปริญญาตรีและมัธยมปลาย โดยส่วนใหญ่มีประสบการณ์ในการเพาะเลี้ยงปลานิลเฉลี่ย 6.43 ปี และมีการลงทุนในธุรกิจผ่านแหล่งเงินทุนส่วนตัว จำนวนกระชังเฉลี่ย 41 กระชัง โดยการลงทุนเฉลี่ยอยู่ที่ 12,231,967 บาท ส่วนของรายได้และผลกำไร พบว่าผู้ประกอบการมีรายได้เฉลี่ยอยู่ที่ 14,491,163 บาทต่อปี และมีกำไรเฉลี่ยปีละประมาณ 1,971,200 บาท ต้นทุนหลักประกอบด้วยค่าอาหารปลา ค่าแรงงาน ค่าขนส่ง ค่าเช่าพื้นที่ และค่าไฟฟ้า ซึ่งค่าอาหารปลามีสัดส่วนสูงสุดในต้นทุนทั้งหมด ส่วนต้นทุนรองที่สำคัญคือค่าจ้างแรงงานและค่าไฟฟ้า ปัจจัยภายนอก เช่น การเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศและปัญหาทางเศรษฐกิจมีผลกระทบต่อการจัดการต้นทุนในการเพาะเลี้ยงปลานิล

การศึกษานี้มุ่งวิเคราะห์กลยุทธ์และวิธีการจัดการต้นทุนของเกษตรกรผู้เลี้ยงปลานิลกระชังในแม่น้ำโขง จังหวัดหลวงพระบาง พบว่าเกษตรกรมีการใช้แรงงานในครอบครัว การวางแผนขายหลากหลายช่องทาง และการติดตามต้นทุนอย่างมีระบบ อย่างไรก็ตาม ยังมีข้อจำกัดด้านการพึ่งพาวัสดุนำเข้าและขาดการใช้เทคโนโลยีที่ทันสมัย เกษตรกรจึงเสนอให้มีการสนับสนุนด้านเทคโนโลยี การอบรม และการขยายตลาด เพื่อเพิ่มศักยภาพในการแข่งขันอย่างยั่งยืน

แนวทางในการลดต้นทุนและเพิ่มประสิทธิภาพการผลิตในระยะยาวนั้น พบว่าเกษตรกรให้ความสำคัญกับการเพาะพันธุ์ปลาด้วยตัวเอง การจัดสรรสถานที่เลี้ยงที่เหมาะสม การใช้ทรัพยากรในชุมชน และการใช้เทคโนโลยีในการควบคุมคุณภาพน้ำ ภาครัฐและหน่วยงานที่เกี่ยวข้องควรสนับสนุนการฝึกอบรมและส่งเสริมการใช้เทคโนโลยีใหม่ ๆ ในการบริหารจัดการต้นทุน รวมถึงการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน เพื่อส่งเสริมการขายและลดต้นทุนในการขนส่ง ผลการวิจัยนี้สะท้อนให้เห็นถึงความสำคัญของการบริหารจัดการต้นทุนและการใช้กลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพ เพื่อให้ธุรกิจการเพาะเลี้ยงปลานิลกระชังในแม่น้ำโขง